darmklachten in Kenia...

Hallo allemaal.

Tijd voor een nieuw stukje. Ik vraag mij trouwens wel af of het vorige stukje goed is doorgekomen, want in tegenstelling tot andere keren, heeft er praktisch niemand gereageerd (of waren de 2 vorige stukken te saai? Dat is ook nog een optie).

Hoe is het met jullie? Dankjulliewel voor de mailtjes die wij ontvangen. Erg leuk om te lezen en het maakt onze dag weer compleet!

Ik zal even kort uitleggen hoe het met ons gaat en daarna sluit ik af met een bijzonder verhaal over een bijzondere gebeurtenis en de vraag: wat zal je zelf gedaan hebben??

Robert is vertrokken richting het dorp waar hij vandaan komt. Hij gaat "eventjes" bij zijn ouders op visite. Met de bus is hij vertrokken en over een aantal dagen zal hij weer terug komen. Gelukkig is hij veilig in het dorp aangekomen, want de reis op zich duurt ongeveer 16 uur en het verkeer en de wegen zijn hier in Kenia ietsjes anders dan in Nederland. Zijn ouders hebben, als het goed is, een nieuw huisje kunnen bouwen, dus ik hoop dat Robert er foto's van zal maken.

Robert is ondertussen bezig om een stageplek te vinden voor zijn opleiding. De brieven zijn de deur uit en nu maar hopen dat er ergens een stageplek is voor hem. Het schijnt best moeilijk te zijn, vanwege het geringe aantal stageplekken, dus wij wachten af of er op een van de brieven een ractie binnen komt.
Daarnaast heeft Robert zijn plek als muziekleider van de jeugdgroep weer ingenomen en oefent er thuis flink op los.
Zelf ben ik weer begonnen in het kleine kliniekje, zoals ik vorig jaar ook deed en de vele malariagevallen en andere ziekten zijn alweer voorbij gekomen. Het kliniekje is nu van 5 naar 10 bedden gegaan, het personeel is qua aantal niet uitgebreidt.

Oke, luister en huiver naar mijn bijzonder verhaal:
Ik zal even een klein stukje echt Kenia met jullie delen. Wanneer ik eraan terug denk, schaam ik mij nog steeds diep, maar ja: wat zal je zelf gedaan hebben...?

Ruim een week geleden was ik het avondeten thuis helemaal zat. Iedere avond eten de mannen hier namelijk hetzelfde gerecht, IEDERE AVOND.Nu begrijp ik dat zij hun hele leven, iedere avond, deze heerlijke maaltijd eten, maar ik was er even klaar mee.Vanavond eet ik buiten de deur!
Ik wilde niet klagen en vertelde alleen dat zij vanavond geen eten voor mij hoefde te maken of te bewaren.
Ik besloot om een motortaxi te nemen. De chauffeur die mij kwam halen, ken ik persoonlijk. Hij heet Brian en een paar weken geleden is Brian vader geworden.
Robert en ik hadden al een klein cadeautje gekocht, dus ik dacht: eerst op kraamvisite en dan naar een klein eettentje voor een stukje vlees met aardappelpuree of patat. Onderweg vertelde ik Brian over het kleine probleempje dat ik had met het eten en dat ik nu even buiten de deur ging eten en de mannen niet wilde lastig vallen met mijn gezeur. Brian begreep het wel en eenmaal op kraamvisite bij hem thuis, zei hij: "waarom blijf je niet bij ons eten? Ik maak een ander gerecht: gekookte bananen met een soort soepje erbij." Ach ja, waarom niet. Ik bleef daar eten.
Ongeveer drie kwartier later kwam het eten binnen. Ik werd blij van de gedachte om iets anders te eten, totdat ik eens goed naar de inhoud van mijn maaltijd keek: was dat pens...???Stukken maag van een dier in mijn o,zo heerlijke maaltijd? "Euh...Brian, is this stomach?" "Ja, zegt Brian trots, dat heb ik klaar gemaakt en het is errug lekker!". Euh...nee toch, wat doe je dan?

Ik leg Brian vriendelijk uit dat ik geen ingewanden of iets dergelijks eet. Dat het niet persoonlijk is, maar dat dit komt door mijn stam, waar ik ben opgegroeid. Oh, dat begreep hij wel enigzins. Ik legde vervolgens uit dat iedere stam zo zijn eigen bijzondere eetgewoontes heeft, zoals bijvoorbeeld de Masaai, die bloed drinken. Ja, dat vonden Brian en partner ook raar. Het onderwerp ging al snel over op de verschillende stammen en Brian haalde alle stukjes pens uit mijn bord om dit vervolgens zelf heerlijk op te gaan peuzelen.
Ik zette mijn knop om en was weer blij dat ik iets anders op mijn bord had.
Brian legde later uit dat hij de bananen had gekookt, zonder gebruik van olie, omdat hij de pens en bananen samen kookte en dus het vet dat uit de pens kwam voldoende was om dus geen extra olie toe te voegen...
Aaahhh, oke, leuk detail om te weten, dacht ik zo. Met pijn en moeite kreeg ik de helft van het eten naar binnen, maar was daarna toch echt vol. Echter je eten hier laten staan, is niet zo beleefd, dus ook hier weer: wat doe je?

Gelukkig zag ik dat Brians' vriendin ook vol zat en haar bord was nog lang niet leeg. Ik wachtte geduldig af, totdat zij even later opstond om het overige eten op haar bord weg te brengen. Pfff....oke, nu was het mijn beurt. Beleefd legde ik uit dat het heerlijk was om eens iets anders te eten, maar dat ik echt vol zat. Het was erg voedzaam en blablabla...Oke, Mijn bord verdween ook.
Nog even natafelen en dan naar huis toe. Echter na ongeveer 10 minuten brak het zweet mij aan alle kanten uit en kreeg ik toch darmkrampen van hier tot in Tokio. Lieve help zeg en nu? Al snel merkte ik dat ik graag naar het toilet wilde, maar dat wilde ik liever thuis doen, omdat je het hier nooit weet met de toiletvoorzieningen. Ik had het nog niet uitgedacht of mijn lichaam besloot anders.Een motorritje naar huis zal niet meer haalbaar zijn. Ik moest naar het toilet en wel NU!
Ja, tuurlijk was er een toilet. Brians' vriendin liep met mij mee. Terwijl ik rondkeek in het toilet naar w.c. papier, werd mij gevraagd of ik water nodig had? "Euh, water? Heb je misschien toiletpapier?" "Nee, maar wel water." WATER???? Oh nee toch zeker!! Tja...zelfverzekerd antwoordde ik haar: " ja, is goed, doe maar." Langzaam liep de jongedame in de richting van een bak water, om vervolgens een beker water vol te scheppen en aan mij te geven. Inmiddels was mijn buik in een waar oorlogsgebied veranderd, dus ik snelde naar haar toe, pakte het water aan en verdween in het toilet. SNEL,SNEL,SNEL. Gelukkig, op tijd en klaar-is-kees...alhoewel...hoe doe je dat met een beker water? Ik probeerde verschillende houdingen en variaties uit, maar alle pogingen liepen uit op natte kleding en niet op het gewenste resultaat, zoals met een gewoon stukje w.c. papier!!
Mijn ogen gingen door het hele vertrek heen, op zoek naar iets. Ik dacht zelfs: dan maar mijn sokken uit doen en die gebruiken, maar ja, waar laat je dan je sokken? Hebben zij morgen zeker een verstopt toilet en vinden zij een paar sokken van een blanke terug...Geen optie dus. Nou geloof mij, er was niets voor handen, dan het bakje water...
En nu en nu en nu???

Hoe ik het uiteindelijk heb opgelost? TJa, ik heb een beroepsgeheim, dat laat ik in het midden. Ik zal het jullie besparen, maar denk maar na, hoe je het zelf zal oplossen...?
Ik was in ieder geval dolblij om 's avonds weer in ons eigen huis te zijn.
De mannen kwamen thuis niet meer bij van het lachen, zij stikten er bijna in, maar volgens hun was ik nu echt Keniaans.
TJa...en ik? Ik dacht aan mijn het advies van mijn moeder: Eline, neem altijd w.c. papier mee, wanneer je in Kenia bent, want je weet maar nooit...
Een goede les om te leren en naast schaamte, was ik de volgende dag tevreden met de ugali en skuma, wat de mannen weer trouw hadden klaargemaakt, zoals iedere avond...

Lieve mensen, met een vriendelijke eindig ik hier.
Ik zie uit naar jullie reacties...

Dikke zoen, Eline.

PS. Foto's downloaden etc.is mij tot op heden nog niet gelukt. Komt later.