eindelijk bijgewerkt

Mijn intentie is om een kort verslag te maken, maar dat lukt mij niet altijd even goed. Advies: lees dit verslag alleen wanneer je er echt de tijd voor hebt, want het is iets langer geworden dan gepland…

Ja,ja, daar ben ik weer. Het duurde even, maar ik moest dan ook even bijkomen van het weerzien met iedereen hier en rust zien te vinden om jullie op de hoogte te houden. Uiteraard ben ik erg benieuwd hoe het met jullie gaat en verwacht dan ook wel een beetje dat ik op de hoogte kan blijven van jullie nieuwtjes, de fijne weerberichten en het alledaagse leven.

Oké, degene die mij een klein beetje kennen, weten dat ik niet echt heel technisch ben. Zeg maar gerust: a-technisch. Nu heb ik het sowieso geweldig getroffen met mijn reisgenoten, maar een handige bijkomstigheid is dat zij alle 3 aardig wat van een computer afweten. Vandaar dat ik nu een geheel eigen website heb en dat er zelfs foto’s op staan!!! Ik heb zelf niet eens een eigen fototoestel, dus jullie begrijpen: ik ben geheel tevreden met de hulp van mijn reisgenoten (genaamd: Annemieke, Giannina en Annette) die allen een digitaal toestelletje bezitten en nog een paar technische snufjes.
Ik vrees ook dat het jullie niet ontgaan is, dat ik een kleine achterstand op de site heb. Volgens mij ben ik begonnen bij 3 september en dat was het wel. Ik moet bekennen dat ik, na het plaatsen van maar 3 regeltjes op de site, zeer blij verrast was met zoveel reacties. Lieve mensen: onwijs bedankt daarvoor! Het betekent veel voor mij om het een en ander van jullie te vernemen, want ook al heb ik het reuze naar mijn zin hier. Jullie zijn wel uit mijn oog, niet uit mijn hart…Genoeg emoties voor nu. Laat ik gaan beginnen met het vertellen van de afgelopen 3, of inmiddels alweer bijna 4 weken dat ik hier verblijf.

De dag van vertrek is altijd een vreemde dag. Veel gemixte gevoelens komen boven. Afscheid nemen van vrienden en familie, waar je echt wel van houdt, is niet een makkelijke opgave. Je koffer pakken, uiteraard wederom op het laatste moment, koffer wegen, beetje-bij-beetje weer uitpakken, wegen, uitpakken, wegen etc. ,totdat er niet meer dan 23 kilo in zit. Mijn honden nog even een aai geven. Door moeders en oma weg gebracht worden naar Giannina. Samen met haar, midden in de nacht, richting Schiphol. Daar Annemieke en Annette ontmoeten. Vervolgens tijd om in te checken. De meiden nemen, met de nodige tranen, afscheid van hun eigen familie en vrienden om vervolgens met z’n vieren richting de douane te gaan.
Daarna gaan er 2 andere dingen door mijn hoofd: help, ik wil niet het vliegtuig in, want ik heb een lichte vliegangst en schiet op, zo snel mogelijk de lucht in, vliegen als een gek, want nu wil ik toch echt in Kenia zitten!!

Dankzij de nodige gebeden en een ervaren piloot bereikten wij allen veilig de Keniaanse bodem. Yes!!!!!! Ik ben weer thuis. Oké, snel de doune door, snel de koffers pakken. Uiteraard had iedereen al zijn koffers, behalve ik. Ach ja, een paar minuutjes langer wachten om Robert te zien, moet er zeker ook wel bij kunnen….
Ik zag hem al staan. Hij had een blauwe trui aan (,want in Nairobi is het natuurlijk berekoud…ongeveer 23 graden) en een blauw petje op. Hij zwaaide meteen! Waar ik al bang voor was, werd ik zo verlegen, dat ik niet eens durfde terug te zwaaien. Pfff, wat een watje ben ik toch. Gelukkig durfde Annemieke wel voor mij te zwaaien. Haha, dat is toch bijna hetzelfde.
Nadat ook ik mijn koffers had en wij richting de uitgang liepen, kon ik dan EINDELIJK na 7,5 maanden Robert een flinke knuffel geven!!!!!!!Hehe, dat heeft lang geduurd (eigenlijk te lang).
Eenmaal in de hostel, waar wij allen zouden verblijven, kreeg ik van Robert een kaart en 2 bossen met wit en rode rozen!!!! Wauw…geniet er nu weer van wanneer ik het opschrijf.

De meiden, Robert en ik verbleven 2 dagen in Nairobi en nemen daarna de trein naar Mombasa. Dit altijd weer een hele belevenis, ook dit keer weer. De trein deed er dit keer extra lang over, vanwege speedlimits. Ach ja, waarom ook niet? Na een uurtje of 18 kwam de trein rustig aan Mombasa railstation binnen gesjokt. Ook dit voelde weer helemaal oké, terug in Mombasa! Iedereen met zijn koffers richting de uitgang. Ik lette goed op een loslopende kip, of was het nu een haan?? Zo lang zij niet te dichtbij komen, heb ik er geen probleem mee. Terwijl ik druk bezig was met het meenemen van mijn bagage, al kijkend naar de kip, of haan, hoorde ik opeens luid geschreeuw over het station heen. Vergiste ik mij nu, of klonk dit gekke gekrijs stiekem als mijn naam in de oren?? Ik keek achterom en ja hoor, daar stonden 3 vrienden van mij. Wat een gekken toch! Voor ieder Nederlands meisje hadden zij een armbandje meegenomen en Robert had voor mij een ketting uitgezocht. Vervolgens namen de kerels (mijn vrienden) onze bagage over, regelden voor een normale prijs een taxi en vertrokken vervolgens richting ons huurhuisje aan de Indische Oceaan.

De meiden wilden zich lekker gaan settelen in hun nieuwe paleisje, terwijl ik op Nel wachtte. Zij kwam even snel langs en ook dit was een goed wederzien! Geprobeerd om even snel wat bij te praten, maar ik moest daarna toch echt “mijn” kinderen op zoeken. Ik had hen verteld dat ik vrijdag zal aankomen, maar ik wilde hen verrassen door donderdag aan te komen. Helaas zijn zij slimmer dan ik dacht en hadden al direct door dat ik er nu aankwam. Wat een heerlijkheid om hen weer te zien!! Sommige zijn zo ontzettend gegroeid, terwijl bij een ander het haar erg is gegroeid en bij weer een ander het merendeel van het kindergebit was vervangen door grote volwassen tanden (of hoe je dat ook noemt). Op de hele kleine ukkies na, herkende zij mij allemaal en het voelde weer goed om terug te zijn. HEERLIJK!!

De weken daarna heb ik mij gesetteld in Mombasa, dag- en nachtdiensten gedraaid, vrienden weer ontmoet en een start gemaakt met het plannen van onze bruiloft. Tussendoor nog een nacht geëvacueerd vanwege een Tsunami-alarm voor alle landen aan de Indische Oceaan. Dankzij de inlichtingendienst van Magteld (mijn schoonzus) en het uiteindelijk uitblijven van een echte Tsunami hier, liep alles goed af.

Na een klein maandje in het Happy Rock, kan ik zien dat de kinderen op een positieve manier aan het ontwikkelen zijn. Niet alleen lichamelijk, maar vooral geestelijk. Kwamen zij 2 jaar geleden nog om te leren leven in een goede, veilige woonomgeving, zo zijn zij nu bezig met het verwerken van hun eigen traumatische ervaringen. Een voorbeeld: ik had een gesprek met Jackeline, een schattig meisje van 8 jaar. Ik had namelijk in Nederland gehoord dat haar broer was overleden en hoe dit allemaal was gegaan. Jacky vertelde dat haar broer (een tiener) door mensen op straat in elkaar was geslagen, tot aan de dood toe. Zij dachten, al dan niet terecht, dat hij een inbreker was. Jacky is niet naar de begrafenis geweest. Haar vader kwam vertellen dat haar broer was overleden en al was begraven. Vervolgens vertelde zij mij het volgende: zij was een klein meisje en ging samen met haar broertje en zusje naar school toe. Tussen de middag kwamen zij thuis om te eten. Haar broertje, Meshack (woont ook bij ons in het Happy Rock) ging even naar zijn eigen kamer toe en daarna naar zijn moeders’ kamer. De deur zat dicht. Meshack deed de deur open en daar zag hij dat zijn moeder iets om haar nek had gedaan bij de gordijnen en door de knieën was gezakt. Zij was overleden.
Hun eigen moeder had in de slaapkamer zelfmoord gepleegd…
Jacky wist het nog en dit is voor het eerst dat ik haar er iets over heb horen zeggen. Samen hebben wij toen gepraat over het gemis van een ouder.

Goed, hoe ga ik verder naar de volgende alinea. Zoiets doet mij wat hoor. Ook nu weer, wanneer ik het opschrijf, raakt het mij van binnen…
Laat ik deze alinea afsluiten door te zeggen dat het positief is dat dit lieve meisje eindelijk uit haar schulp kruipt en de ruimte krijgt om proberen om te gaan met dit rouwproces.

Sinds de tweede week dat ik hier ben, zijn Robert en ik gestart met pre-wedding counseling. Gedurende 2,5 maanden worden hebben wij 1 keer per week een gesprek met een getrouwd stel: Zack en Zenny. Iedere week behandelen zij een ander onderwerp dat belangrijk is om het een en ander over te weten voor het huwelijk. De onderwerpen zijn bijvoorbeeld: communicatie, conflictsituaties, kinderen, financiën etc. De eerste keer dat wij naar hen toe moesten (dit is namelijk een vereiste van de kerk om te kunnen gaan trouwen met elkaar), was ik behoorlijk nerveus. Ik had geen idee wat ons te wachten stond en daar houd ik niet zo van. Ik vind het prettig om goed voorbereid een gesprek in te gaan en niet op deze manier. Na 2 sessies kan ik zeggen dat de stress nergens voor nodig was. Sterker nog, ik vind het zelfs leuk. Het is leerzaam voor ons beiden en tackelt aardig wat zaken.
Tevens moesten wij op het matje komen bij de voorganger. Hij wilde namelijk zeker weten dat Robert en ik op de hoogte waren van elkaars verleden. Nadat wij dit hadden bevestigd, gingen wij vrij snel over tot het zakelijke gedeelte. Wil deze voorganger, onze dienst doen op onze bruiloft…Hier was hij toe bereidt, maar dan moesten de ouders van Robert en mijn eigen moeder hem wel een brief schrijven waarin staat dat hij en ik niet getrouwd zijn of een andere man/vrouw achter de hand houden in het dorp waar wij vandaan komen. Nou, dat moet denk ik wel gaan lukken.
Conclusie: wij mogen nu echt gaan trouwen hier, in Kenia, Robert en ik….

Kortom, afgelopen 3 a 4 weken weer lekker bezig geweest. Hier boven staat uiteraard het korte verslag. Ik bespaar jullie de details van de geweldige, maar soms ook lastige momenten van een passionele relatie tussen Robert en mij. Tevens de details van de lichamelijke gezondheid van de meiden en mijzelf, zoals bijvoorbeeld de liefdesrelatie op sommige dagen met de w.c. pot, vanwege vreemde buikklachten…

Goed, dat was het wel weer voor nu. Mensen, dank-jullie-wel voor de lieve mailtjes, berichtjes en post (Louise!!) die ik heb gekregen van jullie.
Inmiddels heb ik ook een telefoon hier: 00.254 – 710828743 . Hiermee kan ik sms-en en bellen, of van jullie sms-jes en telefoontjes krijgen. Sms-en is niet zo heel duur, bellen wel.

Dikke zoen, Eline.