de tijd vliegt voorbij.

Time flies!

Jaja, daar ben ik dan weer. Wederom wat later dan gepland. Hiervoor mijn excuses. Hoe is het met jullie? Zijn er nog nieuwtjes waarvan ik op de hoogte gebracht moet worden?

Wanneer ik het Nederlandse landje een beetje ken, ga ik ervan uit dat het bij jullie nu redelijk koud begint te worden. De herfstachtige buien, gaan langzaam over in een ijzige kou. Eerlijk is eerlijk, ik mis het niet hoor, de naderende winter in Nederland. Het is hier in Kenia juist de omgekeerde wereld. Hier gaan wij juist richting de zomer toe en vooral in Mombasa voel je dat. Het is duidelijk te merken aan de warme, soms hete dagen, aan het vele zweten en aan het steeds meer afnemende tempo. Voorheen liep ik nog in een lekker tempo richting het internetcafé, tegenwoordig gaat dat in een langzaam tempo en dan het liefst met behulp van een fiets- of motortaxi.

Oké, 2 weken van oktober kan ik vrij kort samenvatten. Ik voelde mij een aantal dagen iets anders dan anders. Niet lekker, maar ook niet ziek. Nadat ik op een dag opstond en erg moe was, had ik zowaar een uurtje rust ingepland. ’s Ochtends een evaluatie, daarna even een uurtje slapen, dan een vergadering, daarna met Annette wat regelen en dan vroeg naar bed. Na mijn middaguurtje rust, werd ik wakker en vond het wel erg warm. Ik keek in de spiegel en kon de conclusie trekken, dat ik tijdens de evaluatie eerder die dag, was verbrand. Vandaar die warmte??Nee, niet dus. Ik bleek koorts te hebben. Na de vergadering dus toch maar even naar een kliniek toe om een malaria test te doen. Een druppel bloed werd afgenomen. (Op zich niets heftigs aan, wel voor mij, met mijn angst voor naalden in mijn eigen lichaam.) Uiteraard geen malaria, maar de verpleegkundige vond toch dat de arts even naar mijn longen moest luisteren, vanwege hoesten. De jonge arts trok al snel de conclusie: een luchtweginfectie. Ik naar huis, met een tasje vol medicatie. De 2 dagen daarna kreeg ik hoge koorts en geloof mij, in een warm en tropisch land, voelt dat net even iets anders, minder prettig. Gelukkig sloeg daarna de antibiotica kuur aan en knapte ik (voor mijn gevoel, ERG) langzaam weer op. 2 weken uit de running geweest, bah.
In ieder geval ga ik nu weer lekker!

De overige 2 weken van oktober ben ik werkzaam geweest in het Happy Rock Center. De website hiervan is trouwens weer helemaal up to date, dus: www.happyrockcenter.com Echt even checken, dan kan een ieder zelf de kinderen zien en er staan ook aardig wat nieuwe foto’s op.
Met vrijwel alle kinderen gaat het goed. De oudste kinderen zijn nu 10 en 11 jaar oud en vooral de jongens beginnen al behoorlijke tieners te worden. Ik vind dit zelf reuze interessant en moet er, nadat ik hen af en toe een time-out moet geven, erg om lachen. Het zijn allemaal heerlijke kinderen. Eerlijk toegegeven zijn de kinderen hier ook meer gehoorzaam dan een gemiddeld kindje in Nederland. De precieze reden hiervan weet ik niet, misschien kan een ieder van jullie dit zelf proberen te bedenken?

Inmiddels kan ik meedelen dat een van de peuters zindelijk is!! Dit is niet alleen voor hem plezierig, maar zeker ook voor de medewerkers. Ik zal uitleggen waarom. De financiële middelen voor pampers zijn er niet. Er wordt gebruik gemaakt van katoenen luiers met een soort van plastic strikslip-achtig ding er om heen. Werkt in principe hetzelfde als de pampers, alleen de pamper gooi je weg. De katoenen luiers niet. Nee, de inhoud van een aantal uren van de katoenen luier, was je zelf met de hand uit. Ja, erg leuk onderdeel van het werk (niet echt), maar het hoort er nu eenmaal bij. Nu zijn er dus niet meer 4 ukkies met een luier, maar 3 en daar worden wij best wel blij van.
Wat minder leuk is, is dat er 4 kinderen een chronische ziekte hebben, HIV. Zij zijn allen onder controle van een gespecialiseerd medisch team. Een van de kinderen gaat qua gezondheid goed, de overige 3 lijken ook goed te gaan. Helaas liet de uitslag van een bloedonderzoek iets anders weten. Alle 3 de kinderen zijn langzaam iets achter uit gegaan in hun gezondheid. Dit heeft mij goed laten schrikken en ik werd er niet vrolijker van. Inmiddels hebben de 3 kinderen, de medewerkers en ik besloten dat wij er toch even een stapje harder aan gaan werken om de volgende keer, de uitslag van het bloedonderzoek, beter te laten zijn. Spannend hoor!

Naast het werken, ben ik uiteraard ook veel op stap met Robert en zo nu en dan ook met de 3 dames.

Totaal 4 dames in een huisje. Hoe zal dat gaan verlopen? Misschien denk je dan aan heftige taferelen, maar hier is nog niets van te merken. Gina en ik zijn al een aantal jaren bevriend, dus dat zit sowieso goed. Annette en Annemieke hadden wij slechts 1 keer voor vertrek naar Kenia gezien. De ontmoeting/keuring verliep vlekkeloos en na een interessante vlucht deze kant op, heeft een ieder zijn draai gevonden in het huisje hier.
Er is maar 1 probleem dat wij allen delen, de angst voor ratten. Laat ik nu vertellen dat wij, uiteraard, als huisdier, hier een rat hadden. Nee, geen klein muisje, maar een grote, ranzige rat. De 3 dames gaven hem de naam Rolf, of was het Ralf…? Vooral ’s nachts vond Ralf de rat het erg gezellig om ons huisje te verkennen. Gelukkig slaap ik redelijk diep, dus ik werd er niet wakker van. Helaas was dit voor de dames anders. Zij werden geregeld lastig gevallen door Ralf de rat, bijvoorbeeld door gekras, gepiep, gesnuffel door etenswaar of getrippel door het huis. Ik probeer het positief te zien: het is in ieder geval geen slang, totdat wij op een avond laat thuis kwamen en Ralf de rat langs onze benen vloog. Ik wist niet hoe snel ik op een bed moest kruipen en bleef daar vervolgens aardig lang zitten. Wij gillen, de nachtbewaker geroepen en daar kwam de heldhaftige man. Wat was nou een rat?? Dit veranderde eenmaal nadat hij de rat zelf zag en er een snel “Oh Lord” uit gooide. Helaas, de rat werd op dat moment niet gevangen. Toch kan ik inmiddels meedelen, dat na ongeveer 6 weken, de rat is overleden aan een lading gif. Vervelend nou!

Ik had geregeld wat vragen gehoord van jullie, over Robert en mij. Ja, er is zoveel te vertellen. Wanneer ik dat allemaal zal typen, dan zit ik hier morgen nog. Ik zal een kleine samenvatting maken.
De eerste 2 dagen was het bijna ongeloofwaardig voor mij en niet te bevatten dat ik nu toch echt weer naast Robert zat! Dat ik met hem kon praten, terwijl ik hem live zag. Dat is toch wel erg speciaal! Nu, enige tijd later, is het weer helemaal vertrouwd. Ik geniet er erg van om samen te zijn en moet soms erg lachen met hem of om hem.
Volgens mij is hij ook stiekem wat Nederlands aan het leren. Zo moest ik laatst niezen en toen zei meneer doodleuk, in perfect Nederlands: gezondheid. Zijn goede uitspraak, is ook te danken aan zijn eigen stamtaal. Daar wordt ook frequent de “g” uitgesproken, dus dat scheelt zeker voor onze eigen Nederlandse taaltje.

De voorbereidingen voor de bruiloft gaan ook gestaag. Inmiddels hebben wij een comité. In plaats van een ceremoniemeester, roep je hier een comité bij elkaar en zij horen je dan te helpen. Nu moet ik zeggen, ik vind het vrij lastig om bepaalde dingen los te laten, vooral voor je eigen bruiloft.
Een ander probleem, voor mij dan, is dat je geen idee hebt wie er nu wel en wie er nu niet op de bruiloft komen. Dit is eigenlijk mijn grootste bron van irritatie. Vooral wanneer je weet, dat iedereen die komt en zin heeft, ook nog eens een vriend mee kan nemen en sowieso verwacht een ieder dat hij/zij mee kan eten….
Goed, laat ik er nu maar over op houden, wat het irriteert mij als ik het er weer over heb.

Een andere verplichting van een bruiloft in Kenia, is dat de voorganger counseling verplicht stelt. Zo huiverig als dat ik hier in het begin voor was, zo leerzaam vind ik het nu. Robert en ik gaan 1 keer per week naar een getrouwd stel van de kerk. Iedere week snijden zij een onderwerp aan en daar gaan wij dan over praten. Wij kunnen vragen stellen, zij delen hun eigen ervaringen. De onderwerpen die tot nu toe zijn besproken: communicatie, conflictsituaties, financiën, schoonfamilie (dit was ZEER leerzaam) en persoonlijkheid/karakter. Volgende update zal ik hier wel iets meer over los laten.

Een aantal dagen geleden werd ik door broerlief gebeld. Hij zei o.a.: “tot over 5 weken”. Ik denk dat op dat moment, de realiteit qua tijd echt door drong tot mij: 5 weken???!!!!! Pffff, wat gaat het toch razend snel. Ik denk dat ik mijn versnelling toch maar wat hoger moet zetten, ook al worden er dan veeeeel meer zweetdruppels geproduceerd.

Nou, dat was het wel eventjes voor nu. Ik hoop dat het niet een saai verhaal is geworden. Ik moet zeggen, dat dit nu ’s ochtends is geschreven en ik ben eigenlijk meer een avondmens. Ik hoor het wel van jullie!

Voor een ieder: doe voorzichtig.
Voor de lekkere Nederlanders die straks deze kant op komen: ik zie naar jullie uit! Heb er erg veel zin in om jullie te ontmoeten en wens jullie voor nu een goede voorbereiding toe.

Mochten er vragen zijn, dan hoor ik het graag.
Speciaal voor mama: zet ‘m op!!

Doei, dikke zoen, Eline.