Verslag november.

Nou, redelijk op tijd, dit keer. Enkele dagen nadat de maand november voorbij is, heb ik het verslag van deze maand al op de site weten te zetten. Misschien leer ik het nog wel eens.

De vorige keer vroeg ik of er nog wat nieuwtjes waren en geloof mij, die waren er. Ik zal geen namen noemen, maar het lijkt wel of er een zwanger-virus is uitgebroken. Ik moet nu maar snel een verjaardagskalender gaan aanschaffen om te kunnen onthouden wie er wanneer jarig is. Zelf had ik ook de conclusie getrokken dat het misschien handig is dat ik pas terug kom naar Nederland wanneer ik de garantie heb dat het virus weer voorbij is.

Een van de hoogte punten van deze maand was de komst van een van mijn beste vriendinnetjes, Karin. Zij werkt als stewardess bij de KLM en had nu een vlucht naar Nairobi. Uiteraard moest ik haar zien, dus zijn Robert en ik ook naar Nairobi gekomen. Erg leuk om haar hier te zien en bijzonder om het hotel te kunnen bewonderen waar zij in verbleef. Tevens was er de eerste kennismaking tussen Karin en Robert. Voor allen wel een beetje spannend, maar het verliep, volgens mij, goed.
Wij zijn die dag op bezoek geweest bij vrienden die in Nairobi wonen en Karin kon direct een beetje van het Keniaanse leven en eten proeven.
Nadat wij terug kwamen in het hotel waar Karin verbleef, kon ik uitgebreid een heerlijke douche nemen, met warm water en een harde straal, zonder rekening te hoeven houden met de hoeveelheid water die ik tijdens mijn douchebeurt gebruikte. Ik voelde mij er wel een beetje schuldig onder, maar kon er gelukkig toch nog van genieten. Het is namelijk zo dat heel Kenia voorzichtig met het watergebruik moet doen. Het is hier namelijk schaars. Echter die dag waren Robert en ik een klein beetje de toerist, dus hielden hier heel eventjes geen rekening mee.
Na het douchen, ging ik met Karin bijkletsen (heerlijk!) en ging Robert voor het eerst in zijn leven een bad nemen, in een echt ligbad! Het kostte wat uitleg, over hoe de kranen werken, hoe de stop in het bad moet etc., maar daarna bleef ook hij langere tijd in de badkamer.
De volgende dag was Karin er ook nog. Helaas was zij een beetje ziek, voedselvergifitiging. Komt vast door het luxe eten in het hotel en niet door het Keniaanse eten…, toch???
Robert en ik hebben genoten van Karins’ aanwezigheid en hopen haar uiteraard nog een keertje in het warme Afrika te zien!!!

Robert en ik zijn ook naar het dorp afgereisd, om zijn ouders op te zoeken. Het leven in een dorp is echt totaal anders dan het leven in de stad. Het is gewoon weg te veel om op te noemen, dus dat zal ik jullie besparen. Het was leuk om zijn familie weer te zien, want dit was alweer bijna een jaar geleden. Zijn moeder vond het ook leuk, zijn vader was stomverbaasd, want hij had nooit gedacht dat een blanke meid echt serieus bij zijn zoon zal blijven, om met hem te gaan trouwen. Voor hem is het onbegrijpelijk dat ik iets in zijn zoon kan zien, omdat ik toch veel beter in de hemel (Nederland) kan blijven, dan hier bij zijn zoon, in de armoede.
Ik denk wel dat hij nu gaat bevatten dat wij toch echt gaan trouwen…

Het trouwen komt steeds dichterbij. Over minder dan 2 weken is het zo ver. Ik heb er erg veel zin in en ben niet echt zenuwachtig. Stress is er echter wel volop, maar dat heeft een andere oorzaak. Dit komt voort uit het verschil tussen een bruiloft plannen op de Nederlandse of op de Keniaanse manier. Hier is het een community thing. Iedereen wil perse op de hoogte gehouden worden, van iedere stap die wij nemen. Dit heeft, vooral bij mij, maar ook bij Robert voor de nodige stress gezorgd.
Zo heb je hier geen ceremoniemeester, maar een groep die je samenstelt en zij gaan dan alles voor je regelen. Nu is het probleem alleen, dat ons groepje de dingen op z’n Keniaans regelen, dus erg langzaam. Hiervan worden wij nerveus en uiteindelijk komt het er op neer, dat wij het praktisch allemaal zelf hebben geregeld en niet ons comité. Hier zijn op hun beurt, de Kenianen weer minder blij mee, want zo voelen zij zich door ons buiten gesloten.
Een ander stress puntje is, dat je nooit weet wie er wel en wie er niet gaan komen. Wij gokken dat er 200 mensen komen, maar dit kunnen er ook zomaar 50 minder of 100 meer worden…
Deze week nog 3 kleine dingetjes regelen en dan ben ik er klaar mee, met de voorbereidingen dan. Niet met Robert, want dat is gewoon een lekkere vent, die mij zeker zo nu en dan, wanneer het nodig is, eventjes met mijn neus op de feiten kan drukken.

Counseling gaat goed. De onderwerpen die besproken worden zijn zeker erg leerzaam. Eerlijk toegegeven, zo bang als ik voor de counseling was en zo erg als ik er tegenop zag, zo blij ben ik er nu mee en ga ik het straks zelfs missen.
Grappig voorbeeldje: Robert is van huis uit niet gewend om naast een vrouw te zitten en al helemaal niet in de kerk. Thuis zaten zijn zussen bijvoorbeeld in de keuken en hij, met zijn broers buiten of in de huiskamer. Nu wil ik uiteraard graag naast hem in de kerk zitten, wat in mijn opinie, niet meer dan normaal is. Robert vindt dit idee maar niets. Tijdens counseling werd dit probleempje aangesneden. Gelukkig zijn onze counselers, Zack en Zenny (ja, zo heten zij echt), meer het stadsleven gewend en gaven mij gelijk. Vervolgens moest Robert beloven om te gaan leren naast mij te gaan zitten in de kerk. Uitgelegd dat dit niet fout is en heel normaal is. Ik heb hem beloofd om mij netjes te gedragen en bijvoorbeeld niet op zijn schoot te gaan zitten in de kerk (zal ik zelf al niet eens in mijn hoofd halen hoor!!). Tot slot mocht Robert dan toch echt, in bijzijn van Zack en Zenny, gaan oefenen om goed naast mij te gaan zitten. Dit kostte hem zeker wel de nodige moeite, maar het resultaat mag er wezen. Nu, enkele weken later, houdt Robert zelfs een plekje voor mij vrij in de kerk!! Weliswaar een hele kerkbank, zodat er genoeg ruimte tussen ons in blijft, maar het gaat om het idee, toch?!

November was ook mijn laatste werkmaand in het Happy Rock Center. Uiteraard gaat dit altijd gepaard met gemixte gevoelens. Gelukkig zit ik nog wel even in Kenia, dus kan ik hen nog wel opzoeken, maar dat is toch even anders dan hen tijdens mijn werkdagen om mij heen te hebben.
Naast de normale gang van zaken en ontwikkelingen met alle kinderen, zijn er in de afgelopen periode drie kinderen bijgekomen. Victor, Louise en Joyce. Even een snelle introductie: Victor is 10 jaar oud, ziet er gezond uit, maar is uit huis geplaatst, omdat zijn moeder geestelijk gehandicapt is. Zij vertelde hem dat hij best wel even naar de kinderbescherming mocht gaan, maar dan wel terug moest komen, anders zal zij zijn hand er af hakken…Voor Victor was de eerste dag en nacht dus geen pretje, want hij moest toch echt wel naar huis toe! Na een dag, ging het beter en ik vind zelf dat hij snel gewend is, hier .Alleen moet zijn Engels bijgespijkerd worden.
Joyce, is een meisje van 9, HIV+ en een wees. Een lief, rustig en sociaal meisje, dat gezellig met de meisjes mee hobbelt.
Louise, een meisje van 1 jaar en 3 maanden oud. Haar moeder is aan AIDS overleden en haar vader is een alcoholist. Wanneer hij wakker werd, moest hij natuurlijk snel weg, voor een volgende borrel. Louise werd dan thuis achtergelaten, met een flesje melk in haar bedje. Louise kwam uitgehongerd en uitgedroogd bij ons. Na 24 uur hebben wij de knoop doorgehakt en haar voor een nachtje laten opnemen in een kliniekje. Aan het infuus en oppeppen met extra vocht. Gelukkig ging dit goed en is zij nu al aan het opknappen. Dat was hard nodig, want zij kwam meer dood dan levend binnen. Om een ideetje te geven: haar gewicht was vijf kilo!!!!!!!Wanneer je haar in een badje wast, kan je bij haar ruggetje ieder ruggewerveltje tellen…

Pfff…Nou, dat was het volgens mij voor deze maand. Volgende maand ga ik alleen een verslag maken over onze bruiloft. Uiteraard doe ik mijn best om dit op tijd op de site te krijgen.
Langzaam komen de Nederlanders deze kant op en daar heb ik veel zin in!! Ik zie uit naar hun komst, maar zeker ook naar de bruiloft.
Verder gaan Robert en ik proberen om voor hem een toeristenvisum te regelen, zodat hij volgend jaar voor 3 maanden op vakantie kan komen. Wij hopen dat dit gaat lukken, want het is zeker geen makkelijke opgave, vanwege de strenge Nederlandse regeltjes.

Mensen, tot ziens en ik hoop zeker iets van jullie te horen!
Alvast: Merry x-mas and a Happy New Year!!!!

Doei, dike zoen, Eline.